شهریور 10, 1404
0
0
سلامت کلیه ها نقش حیاتی در حفظ تعادل بدن دارد. این دو عضو حیاتی، مسئول پاکسازی خون از مواد زائد، تنظیم مایعات و الکترولیت ها و کنترل فشار خون هستند. اما برخی عوامل پنهان می توانند عملکرد طبیعی کلیه ها را مختل کنند و باعث بروز بیماری های مزمن شوند. یکی از این عوامل هورمونی به نام آلدوسترون است؛ هورمونی که در صورت ترشح بیش از حد، می تواند سلامت قلب و کلیه را به خطر بیندازد. پژوهش های جدید نشان می دهند که افزایش سطح این هورمون، احتمال پیشرفت نارسایی کلیوی و حتی بروز بیماری های قلبی عروقی را به طور جدی افزایش می دهد.
آلدوسترون یک هورمون استروئیدی است که توسط غدد فوق کلیوی، یعنی همان غدد کوچکی که در بالای کلیه ها قرار دارند، ترشح می شود. وظیفه اصلی آن تنظیم سطح نمک و آب در بدن است. این فرآیند به طور مستقیم بر فشار خون و تعادل الکترولیت ها تأثیر می گذارد. در شرایط طبیعی، آلدوسترون به بدن کمک می کند فشار خون پایدار بماند.
با این حال، زمانی که مقدار این هورمون بیش از حد ترشح شود، تعادل بدن بر هم می ریزد. افزایش سطح آلدوسترون می تواند باعث احتباس آب و سدیم، افزایش فشار خون، فشار مضاعف بر قلب و در نهایت آسیب به بافت های کلیوی شود. به همین دلیل است که محققان، ترشح بیش از حد آلدوسترون را یکی از عوامل خطرناک در ابتلا به بیماری های قلبی و نارسایی کلیوی می دانند.
در یک مطالعه بین المللی که به تازگی منتشر شده، پژوهشگران نقش مستقیم آلدوسترون در تشدید نارسایی کلیوی و بیماری های قلبی عروقی را بررسی کرده اند. این مطالعه نشان داد:
این داده ها نشان می دهند که آلدوسترون می تواند به عنوان یک عامل پیش بینی کننده در روند پیشرفت بیماری کلیوی در نظر گرفته شود.
آلدوسترون تنها به کلیه ها آسیب نمی رساند. این هورمون نقش مستقیمی در افزایش فشار خون دارد و فشار خون بالا خود یکی از عوامل اصلی سکته قلبی، سکته مغزی و نارسایی قلبی است. محققان تأکید می کنند که بالا بودن مزمن سطح آلدوسترون می تواند فشار دائمی بر قلب وارد کند و به تدریج عملکرد قلب را مختل نماید.
در واقع، تجمع اثرات آلدوسترون شامل احتباس مایعات، فشار خون بالا و آسیب به عروق، چرخه ای معیوب ایجاد می کند که هم قلب و هم کلیه ها را همزمان تحت فشار قرار می دهد. به همین دلیل است که متخصصان قلب و کلیه هشدار می دهند توجه به سطح این هورمون باید بخشی جدایی ناپذیر از مراقبت های پزشکی باشد.
یکی از مهم ترین یافته های اخیر مربوط به دارویی به نام فینرنون است. این دارو یک گیرنده غیر استروئیدی به نام MR (مینرالوکورتیکوئید ریسپتور) را هدف قرار می دهد. در حالت عادی، زمانی که این گیرنده توسط آلدوسترون فعال می شود، مجموعه ای از پیامدهای منفی شامل افزایش فشار خون و آسیب قلبی و کلیوی رخ می دهد.
مطالعات بالینی نشان داده اند که فینرنون می تواند روند پیشرفت بیماری مزمن کلیوی را به تأخیر بیندازد و خطر بروز عوارض قلبی عروقی را کاهش دهد. این یافته ها امید تازه ای برای بیماران مبتلا به CKD (بیماری مزمن کلیوی) به ویژه آن هایی که دیابت نیز دارند، ایجاد کرده است.
محققان برای بررسی دقیق تر این موضوع، داده های ۳۶۸۰ بیمار ۲۱ تا ۷۴ ساله مبتلا به بیماری مزمن کلیوی را از هفت کلینیک در ایالات متحده جمع آوری کردند. وضعیت این بیماران به طور میانگین نزدیک به ده سال پیگیری شد.
نتایج نشان داد که:
این یافته ها به وضوح نشان می دهند که آلدوسترون عاملی مستقل و قدرتمند در تخریب کلیه ها است.
شناخت نقش آلدوسترون تنها بخشی از راه است. افراد می توانند با اقداماتی ساده اما مؤثر، خطرات ناشی از ترشح بیش از حد آن را کاهش دهند:
هورمون آلدوسترون یکی از عوامل پنهانی است که می تواند هم قلب و هم کلیه ها را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. افزایش سطح این هورمون با بالا رفتن فشار خون، کاهش عملکرد کلیه ها و افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی ارتباط مستقیم دارد. خوشبختانه، شناخت به موقع این مسئله و استفاده از داروهای نوین مانند فینرنون می تواند روند بیماری را کندتر کند و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشد.
مراقبت از کلیه ها تنها با پرهیز از دیابت یا فشار خون بالا خلاصه نمی شود. توجه به هورمون هایی مانند آلدوسترون و کنترل اثرات آن ها، گامی اساسی برای پیشگیری از نارسایی کلیوی و حفظ سلامت قلبی عروقی است. به همین دلیل، آگاهی و اقدام به موقع می تواند تفاوت بزرگی در سلامت آینده افراد ایجاد کند.
اولین دیدگاه را شما بنویسید