آبان 19, 1404
0
0
پیشگیری از دیابت و چاقی یکی از دغدغه‌های مهم سلامت عمومی در جهان است. فعالیت بدنی به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین ابزارهای پیشگیری شناخته می‌شود، اما سوال این است که کدام نوع ورزش بیشترین اثر را بر سلامت متابولیک دارد. مطالعه تازه‌ای نشان می‌دهد که تمرینات مقاومتی و وزنه‌برداری، در مقایسه با ورزش‌های استقامتی مانند دویدن، ممکن است توانایی بیشتری در کاهش چربی بدن و بهبود حساسیت به انسولین داشته باشند.
ورزش استقامتی مثل دویدن بیشتر بر سوزاندن کالری و افزایش عملکرد قلب و ریه متمرکز است، در حالی که ورزش مقاومتی و وزنه‌برداری با تحریک عضلات، تقویت توده عضلانی و تغییرات متابولیک عمیق‌تر در بدن همراه است.
در تحقیق دانشگاه ویرجینیا‌تِک، تأثیر این دو نوع فعالیت بر موش‌هایی که رژیم غذایی پرچرب داشتند، مقایسه شد. این مدل به‌طور گسترده برای مطالعه چاقی، دیابت نوع ۲ و هایپرگلیسمی مورد استفاده قرار می‌گیرد. نتایج نشان داد که هر دو نوع ورزش توانایی کاهش سطح قند خون را دارند، اما تمرین مقاومتی در بهبود تحمل گلوکز، کاهش چربی‌های زیرپوستی و افزایش حساسیت به انسولین مؤثرتر است.
برای بررسی اثرات وزنه‌برداری، محققان یک مدل اختصاصی طراحی کردند. موش‌ها در قفس‌های ویژه‌ای نگهداری شدند که درب غذا دارای وزنه‌ای بود و برای دسترسی به غذا، موش‌ها باید آن را بلند می‌کردند. این حرکت مشابه اسکوات انسان‌ها است و فشار مقاومتی ملایمی به عضلات وارد می‌کند.
گروه دیگر موش‌ها به چرخ دویدن دسترسی داشتند که ورزش هوازی استاندارد برای مدل‌های حیوانی محسوب می‌شود. گروه کنترل شامل موش‌های بی‌تحرک بود که یا رژیم غذایی معمولی داشتند یا رژیم پرچرب. طی هشت هفته، محققان وزن، ترکیب بدن، توزیع چربی و کنترل قند خون را بررسی کردند و استقامت موش‌ها را با تردمیل اندازه‌گیری کردند.
نتایج نشان داد که وزنه‌برداری باعث کاهش چربی‌های زیرپوستی و شکمی می‌شود و اثرات مثبت بیشتری نسبت به دویدن بر کنترل گلوکز و حساسیت به انسولین دارد. این یافته‌ها اهمیت ورزش مقاومتی را در پیشگیری از دیابت نوع ۲ و چاقی برجسته می‌کند.
ژن یان، محقق ارشد، توضیح می‌دهد:
«ورزش مقاومتی عضلات را تحریک می‌کند تا سیگنال‌دهی انسولین را بهتر انجام دهند. این امر به بدن کمک می‌کند قند خون را به شکل مؤثرتری مدیریت کند و ذخیره چربی اضافی کاهش یابد. داده‌های ما نشان می‌دهد که مزایای ورزش مقاومتی در بسیاری از شاخص‌های سلامت متابولیک، از ورزش استقامتی پیشی می‌گیرد.»
یکی از نتایج مهم این تحقیق، تأثیر وزنه‌برداری بر مسیرهای سیگنال‌دهی عضلات اسکلتی است. این مسیرها نه‌تنها به انتقال سیگنال انسولین کمک می‌کنند، بلکه با کاهش مقاومت به انسولین و بهبود مصرف گلوکز در عضلات، می‌توانند نقش کلیدی در پیشگیری از دیابت و چاقی داشته باشند.
درک بهتر این مکانیسم‌ها می‌تواند به توسعه داروهای جدید برای درمان دیابت نوع ۲ و سایر اختلالات متابولیک کمک کند و نشان می‌دهد که ورزش مقاومتی علاوه بر فواید عمومی، اثرات متابولیک عمیق‌تری نیز دارد.
اگرچه این مطالعه بر موش‌ها انجام شده است، یافته‌ها بینش مهمی برای ورزشکاران و افراد عادی ارائه می‌دهد. تمرینات مقاومتی مانند وزنه‌برداری، استفاده از کش ورزشی یا تمرینات بدنسازی با وزن بدن می‌تواند در کاهش چربی شکم، افزایش توده عضلانی و بهبود حساسیت به انسولین موثر باشد.
ترکیب ورزش مقاومتی با فعالیت‌های هوازی، مانند دویدن یا پیاده‌روی، می‌تواند بیشترین مزیت را برای سلامت قلب و متابولیسم فراهم کند و از ابتلا به دیابت و چاقی جلوگیری نماید.
مطالعه جدید نشان می‌دهد که وزنه‌برداری و تمرینات مقاومتی می‌توانند در پیشگیری از دیابت نوع ۲ و چاقی حتی از ورزش استقامتی مانند دویدن مؤثرتر باشند. این یافته‌ها اهمیت طراحی برنامه‌های ورزشی متنوع را برای سالمندان و افراد در معرض خطر بیماری‌های متابولیک برجسته می‌کند.
ورزش مقاومتی نه تنها به بهبود سلامت عمومی کمک می‌کند، بلکه با تحریک مسیرهای سیگنال‌دهی عضلات و کاهش مقاومت به انسولین، نقش کلیدی در پیشگیری از اختلالات متابولیک دارد. این پژوهش نویدبخش استفاده از ورزش هدفمند و علمی در پیشگیری از بیماری‌ها و ارتقای کیفیت زندگی است.
اولین دیدگاه را شما بنویسید