مهر 7, 1404
0
0
مطالعات جدید نشان می‌دهند که دی‌ان‌ای ماریا برانیاس موررا، زن ۱۱۷ ساله‌ای که اخیراً عنوان مسن‌ترین فرد زنده جهان را داشت، ویژگی‌های ژنتیکی منحصر به فردی داشت که طول عمر فوق‌العاده‌ی او را توضیح می‌دهد. این یافته‌ها نه تنها درک ما از پیری را عمیق‌تر می‌کنند، بلکه مسیرهای تازه‌ای برای پژوهش درباره سلامت طولانی‌مدت و طول عمر انسان باز می‌کنند. انسان‌ها همواره به دنبال راز طول عمر و سلامت طولانی بوده‌اند و مطالعه موردی برانیاس یکی از مهم‌ترین نمونه‌های علمی در این حوزه به شمار می‌رود.
ماریا برانیاس موررا نمونه‌ای نادر از انسان بود که ژنومش نشان می‌داد سن سلولی او بسیار کمتر از سن تقویمی‌اش بود. پژوهشگران مؤسسه تحقیقات لوسمی خوزه کارراس در بارسلونا دریافتند که سلول‌های او احساس و عملکردی جوان‌تر از سن واقعی او داشتند. نمونه‌های خون، بزاق، ادرار و مدفوعی که پیش از مرگ داوطلبانه اهدا کرده بود، نشان داد دستگاه ایمنی و میکروبیوم روده‌اش شباهت زیادی به افراد بسیار جوان‌تر دارد. علاوه بر این، سطح کلسترول بد و تری‌گلیسیرید او پایین و میزان کلسترول خوب او به شکل چشمگیری بالا بود که سلامت قلب و عروق او را به خوبی حفظ کرده بود.
جهش‌های ژنتیکی نادر در بدن ماریا برانیاس با طول عمر بیشتر، عملکرد قوی‌تر سیستم ایمنی و سلامت قلب و مغز ارتباط داشت. پژوهشگران اسپانیایی معتقدند که این یافته‌ها می‌توانند به شناسایی نشانگرهای زیستی پیری سالم و توسعه راهبردهای احتمالی برای افزایش طول عمر انسان کمک کنند.
طول عمر استثنایی ماریا برانیاس تنها نتیجه ژنتیک نبود، بلکه تعامل پیچیده‌ای بین ژن‌ها و عوامل محیطی مانند سبک زندگی فعال، وضعیت روانی مثبت و رژیم غذایی مدیترانه‌ای سرشار از ماست و سبزیجات ایجاد کرد. این ترکیب توانست سلامت جسمی و ذهنی او را در دهه‌های پایانی زندگی حفظ کند و به او امکان دهد بیش از ۳۰ سال از میانگین امید به زندگی زنان در کاتالونیا فراتر رود.
نکته جالب توجه، وجود تلومرهای کوتاه و فرسوده در کروموزوم‌های او بود. تلومرها ساختارهایی هستند که از انتهای کروموزوم‌ها محافظت می‌کنند و معمولاً کوتاه‌شدنشان با افزایش خطر مرگ مرتبط است. با این حال، در افراد بسیار مسن، تلومرها شاخص دقیقی برای سن زیستی به حساب نمی‌آیند و ممکن است کوتاهی تلومرهای ماریا باعث کاهش خطر تکثیر سلول‌های سرطانی شده باشد.
الوی سانتوس پوجول و الیکس نوگورا کاستییس، اپی‌ژنتیک‌دانان و رهبران این مطالعه، تأکید می‌کنند که یافته‌ها هنوز بر اساس یک فرد استثنایی شکل گرفته‌اند و برای تعمیم نتایج به جمعیت گسترده‌تر، نیاز به پژوهش‌های وسیع‌تر وجود دارد. با این حال، مطالعه نمونه‌های دیگر صدساله‌ها نیز نشان داده است که برخی نشانگرهای زیستی خاص می‌توانند توانایی مقاومت در برابر بیماری‌ها و حفظ سلامت را افزایش دهند.
جمعیت افراد صدساله در جهان با سریع‌ترین نرخ رشد مواجه است، اما تنها یک نفر از هر ده نفر موفق می‌شود زندگی فراتر از ۱۰۰ سال را تجربه کند. مطالعه ماریا برانیاس فرصتی بی‌نظیر برای دانشمندان فراهم کرده تا مسیرهای طول عمر فراتر از حد معمول را بررسی کنند و راهکارهای احتمالی برای زندگی طولانی و سالم را کشف نمایند.
مطالعه زندگی و دی‌ان‌ای ماریا برانیاس موررا نشان می‌دهد که طول عمر بسیار بالا با ضعف سلامت پیوند ندارد و می‌تواند نتیجه تعامل هوشمندانه بین ژنتیک و عوامل محیطی باشد. پژوهش‌های آینده می‌توانند با بررسی گروه‌های بزرگ‌تر افراد طولانی‌عمر، نشانگرهای زیستی سلامت طولانی‌مدت را شناسایی کنند و راهکارهایی برای بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر انسان ارائه دهند. این یافته‌ها نویدبخش عصر جدیدی در فهم زیست‌شناسی پیری و توسعه راهبردهای سلامت طولانی‌مدت هستند.
اولین دیدگاه را شما بنویسید